Tamara's Anatomy

Zoals ik al vertelde mocht het ziekenhuis weer eens met een bezoekje vanmij verblijden. Daar aangekomen werd ik in de wachtkamer neergepoot met de mededeling:"Er komt zo een zuster je ophalen, ik meld even dat je er bent". Vervolgens mocht ik een uur wachten, ik werd wel goed verzorgd want er was al een blad eten voor me en de dienstdoende rondbrengjuffrouw herkende mij al (is it a bad or a good thing? I can't tell you...) Toen besloot ik maar zelf actie te ondernemen, en bij B3 West aanbeland te zijn bleek dat niemand op de hoogte was van mijn komst? Nah daar zit je dan...

Aangekomen in kamertje met het mooiste uitzicht van B3W (de driehoek en tegeltjes:S) werd mijn port-a-cath aangeprikt en werd ik aangesloten (ook pas na een uurtje of 6 maar goed...)

Vervolgens heb ik dan op dat kamertje 11 daagjes doorgebracht met behulp van een grote stapel boeken, tv, gitaar en de laptop. Af en toe mocht ik los, dan huppelde ik vrij en frank met mijn ziekenhuispaaltje door het ziekenhuis, en ik merkte toen echt wat een prettig dingetje een pac is. Ik knapte nog niet zo hard op, ondertussen ben ik ook weer verkouden geworden maar na het 2e weekend vond ik het wel weer tijd worden om naar huis te gaan (onderhand een week geleden...)

Alwaar ik dan vrolijk mijn tussentijdse toets haalde krap nadat ik een uurtje thuis was. Stalen zenuwen? Niks hoor, gewoon een tabletje valdispert;)

Nu zit ik dan weer op mijn kamer in Nijmegen, me nog niet echt fit voelend, maar dat komt hopelijk nog wel als ik van het infuus af ben. Ik ben iig in Nijmegen:)

Dikke smakkerd