Eenpaar dagen verder

Onertussen gaat het wel weer wat beter, de antibiotica slaat aan, ik ben minder benauwd, en het hoesten wordt ook minder. Het slijm wordt ook minder, maar blijft nog wel op zn plek zitten. We hebben echter nog twee weken te gaan, dus hopelijk losst zich dat ook op ;)
Ik mag, omdat het goed aanslaat, maandag met de thuiszorg, en morgen mag ik ook nog evene een uitstapje maken! Ik ga met Judith, Marjolein en Charlotte naar Joseph toe!! Ik verheug me er heel erg op! Ik ga nu lekker slapen, het is immers al half een en we hebben vannacht ook nog een uur minder! Welterusten!

Weer in het ziekenhuis

Ik was afgelopen week al wat benauwder en moest wat meer hoesten, daarom had ik een pillenkuurtje mee gekregen naar huis, maar deze sloeg niet echt aan. Het was een beetje aanzien en uitstellen. Vrijdag was de begrafenis van Mike, waar ik graag heen wou. Dit was een mooie en emotionele begrafenis en erg uitputtend. Zaterdag ging het toch echt niet meer, dus naar het ziekenhuis gebeld. Dan mag je dus naar de EHBO waar je standaard de hele middag zit te wachten, wat ook erg vermoeiend is. Gek genoeg kwam uit het bloedonderzoek dat mń waardes niet al te veel waren gestegen. Wel was op de longfoto te zien dat er ontstekingen en slijm in mn longen zit. Om 18.00 uur zat ik lekker op een eigen kamertje. Ik heb weer een antibiotica per infuus. Hopelijk slaat deze snel aan, zodat ik met de thuiszorg naar huis kan om de kuur thuis af te maken. De eerste lentedag met lekkere zon is natuurlijk ook zonde om binnen te liggen. Als je een kaartje wil sturen kan dat naar :

Umcu, B3West, kamer 17
t.a.v. Tamara Magdelijns
Postbus 85500
3508 GA Utrecht

Dingen die gebeuren

Inmiddels is het alweer 3 weken geleden dat ik iets geschreven heb. Niet dat er niets was om over te schrijven, integendeel!

Het begon allemaal twee weken geleden met een controle in het UMCU. Na de controle, op de terugweg naar de auto kreeg ik opeens pijn in mn rug, die uitstraalde naar de zijkant en mijn buik. We besloten om terug naar de poli te gaan.
Op de poli dachten ze aan een darmverstopping, en aangezien ik niet kon liggen of zitten van de pijn, besloten ze me op te nemen. Dus daar ging ik, weer richting B3West, mijn vertrouwde afdeling :) Na een hele tijd wachten konden we naar de afdeling, waar de kamer "schoongemaakt" zou zijn. Bleek de hele kamer nog vies te zijn!! Konden we nog een uur wachten, dat was wel jammer! Ondertussen voelde ik plots iets weg zakken en was de pijn verdwenen. Omdat ze op de buikfoto wel ontlasting zagen zitten op de plek van de pijn moest ik wel aan de Klean Prep. En ik moet zeggen, die viel 100% mee. Ik vond m niet vies, en dronk het behoorlijk snel op (naar wat ik hoorde)

Gelukkig is de pijn niet meer terug gekomen, maar ik mocht voor de zekerheid nog wel een nachtje blijven. De volgende dag nog een foto gemaakt, alles was schoon en ik mocht naar huis.

Wat het nou precies was? Ik denk zelf aan een niersteentje, omdat ik al een tijdje last had van vaak naar de wc te moeten zonder dat er echt iets uit kwam, en tijdens de aanval moest ik wel ieder kwartier zonder ook maar een druppeltje te kunnen plassen! Wat het nu precies was zal wel niet duidelijk worden, maar prettig was anders!

Het andere wat is gebeurd is dat een transmaatje, die ook CF had, is overleden. Hij is overleden door complicaties na een transplantatie, en ik vind het vreselijk zonde en balen en ** dat hij het niet heeft mogen halen, en geen toekomst met nieuwe longen heeft mogen beleven!!

Ik kende Mike al heel lang, en ik voelde altijd iets van een connectie, waarschijnlijk door het feit dat hij ook tweeling is, en omdat we altijd tegelijk opgingen qua gezondheid en wachtlijst. Nu is hij dus overleden, en mogen we helaas niet beide van nieuwe longen gaan genieten.
Lieve Mike, je bent een fantastisch voorbeeld voor vele Cfers, en we denken aan je!!