Tamara aan het woord

Deze blog schrijven we onder het toeziend oog van Tamara. De eerste blog waarbij ze zelf wat dingetjes aangeeft!

Vandaag is Tamara uit bed geweest. Onder begeleiding van de fysio heeft ze even in de stoel gezeten.
Vandaag was het ook weer een drukke dag met (plotselinge) invallen van artsen, zusters, anesthesisten, fysio, etc, etc. Dit was natuurlijk erg vermoeiend. Ze zit er nu redelijk ontspannen bij. Natuurlijk voelt ze zich nog steeds moe, maar wel tevreden.

Er ligt een grote stapel kaarten op tafel. We hebben ze nog niet allemaal gelezen, maar al wel vast bedankt aan iedereen die een kaartje heeft gestuurd.

Een vreemde ervaring is dat je wat gaat hallicuneren van de morfine. Zo ziet Tamara ronddraaieinde cirkels van vloeibaar eten (frambozenpudding die verandert in chocoladetaart), vloedgolven en draaikolken van kleuren en vormen. Ook hoort ze gesprekken en muziek in de waterbubbels van de draincontainer en meer van dat soort rare dingen. Gelukkig heeft ze geen angstdromen (wat ook nog wel eens voorkomt bij morfine).

Tamara is enorm blij is dat zij zelf is getransplanteerd, maar tegelijkertijd beseft ze dat dit betekent dat er ook iemand is overleden. Op een andere plaats zijn er dus mensen heel verdrietig. Zij is de donor, wie het ook was, onmetelijk dankbaar.
We gaan weer een nieuwe nacht in; morgen volgt weer een nieuw bericht.