Nou ben ik op zich vrij makkelijk aan het huilen te krijgen, ik ben nogal emotioneel ingesteld. Zet Grey's Anatomy aan waarin een belangrijk persoon wordt neergeschoten en de tranen vloeien direct. Aan de andere kant ga ik ook huilen bij heel gelukkige momenten, zoals twee mensen die elkaar (heel cheesy) na járen vinden en elkaar omhelzen. En zo moest ik ook huilen bij de eerste Harry Potter film, toen ze aan het eind de afdelingsbeker hadden gewonnen.
Verder huil ik vaak als ik boos ben, uit onmacht, oneerlijkheid of woede. Dit vind ik eigenlijk een heel vervelende eigenschap van mezelf, maar ik kan het niet uitzetten helaas. Net zoals dat ik niet kan uitzetten dat ik om het minst of geringste in de lach schiet (ook als het helemaal niet grappig is.)
Begrafenissen, dat is ook een goede tearjerker. Het ligt er wel aan hoe goed ik diegene heb gekend, maar als dat goed is, dan kan ik haast niet stoppen met huilen. Meestal wordt dat getriggerd door de muziek die er wordt gedraaid, dat werkt enorm op mijn emoties.
Nou moeten jullie niet direct denken dat ik constant loop te huilen hoor, dat is ook niet zo. Maar ik ben wel een beetje emotioneel instabiel ben ik bang. Ik kan spontaan een beetje depressief worden als ik iets zieligs zie op de tv, maar gebeurt er dan weer iets leuks/grappigs dan is dat gevoel gelukkig ook zo weer verdwenen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
O dat ken ik! Dat ik zo'n emotie heel snel kan overnemen van inderdaad iets zieligs op tv. Heel vervelend! Dan kan ik me daarna helemaal down voelen. Ik kies ook altijd zorgvuldig mijn momenten uit wanneer ik zoiets wel/niet kijk;)
BeantwoordenVerwijderen