Ik geloof in een God die ons elkaar heeft gegeven voor elkaar.
Ik geloof in een God die bij me blijft als het moeilijk gaat.
Ik dat om mij heen de gemeenschap van de kerk is waartoe ik ook wil behoren.
Ik geloof dat God mij voor het leven wil en niet de dood. De blijdschap en niet het verdriet.
Ik geloof dat ik nooit zó ver van God kan weglopen dat er geen terugkeer mogelijk is.
Ik geloof dat hij bij mij is."
Dit is mijn tekst die ik vorig jaar bij mijn belijdenis heb uitgesproken. Ik heb er lang over gedaan om daar te komen. Ik ben als baby gedoopt, en ging daarna ongeveer een keer in de twee weken naar de kerk met mijn ouders. Daarna ben ik naar de jeugdkerk gegaan, wat altijd wel gezellig was, maar ik wist niet zeker of ik wel in God geloofde, waarom zou hij anders zoveel lieve mensen een rotziekte hebben gegeven, en zoveel goede mensen het leven afnemen. Daar kon ik met mijn pet niet bij. Ik wilde dus eigenlijk niet meer geloven.
Tot een paar jaar geleden. Ik kreeg een uitnodiging van de kerk voor een belijdenis gespreks groep. Het leek me wel interessant om er met mensen van mijn eigen leeftijd over te praten, en ik wilde er toch meer van weten dus besloot ik me daarvoor in te schrijven. Dit hielp erg, waardoor ik vorig jaar mijn belijdenis heb gedaan.
Ik twijfel nog steeds af en toe maar dat mag. Het blijft geloven.
Wat een mooie tekst Tamara.
BeantwoordenVerwijderenEn wat fijn dat je er zo in kan staan. Mag staan. Van jezelf en van de kerk. En ook van jouw God.
Het blijft inderdaad een kwestie van geloven. Anders heette het ook 'het zeker weet'.
Wat een bijzondere tekst. En als je de keuze hebt gemaakt dan betekent dat niet dat dan alles makkelijk en goed gaat, maar het betekent wel dat Hij bij je is en je er doorheen sleept!
BeantwoordenVerwijderen